ไปดูบอล : บุกรังเหงียนดูฟุตบอลโลก รอบคัดเลือก -

บอลเตะผ่านไปหลายวันแล้ว ผมเพิ่งมีโอกาสเขียนถึง เพราะมัวแต่ไปเที่ยว ตะลุยฮานอยเต็มๆ 4 วัน 3 คืน ต้องบอกก่อนเลยว่า ทริปนี้ผมเกือบจะไม่ได้ไปเชียร์ทีมชาติไทยที่เวียดนามแล้วล่ะครับ เพราะหาตั๋วบอลไม่ได้ ทั้งๆที่ก่อนหน้านี้ ได้มา 25 ใบ จากบริษัททัวร์

ด้วยความที่ตั๋วหาซื้อยาก ทำให้มีคนพลาดเยอะ ดังนั้นผมจึงเอามาปล่อยให้ลูกเพจในราคาทุนกันเลยทีเดียว ปล่อยไปปล่อยมา หมดอย่างรวดเร็วครับ แล้วความตลกร้ายก็เกิดขึ้น เมื่อผมลืมนับของตัวเอง และเพื่อน

ขาด 2 ใบจ้า !!!

ส่วนตั๋วเครื่องบิน โรงแรม จ่ายเงินจองไว้หมดแล้ว

งานเข้าล่ะทีนี้ ผมคุยกับเพื่อนว่า ไหนๆก็ไหนๆละ ไม่มีตั๋วบอลก็ดูตามร้านเหล้าในเมืองเอาก็ได้ ไปเก็บบรรยากาศรอบๆก็ยังดี

ก่อนเดินทาง 1 วัน ผมเข้าไปใน facebook กลุ่มเชียร์บอลไทย โชคดีมีคุณพี่ท่านหนึ่ง ติดธุระด่วน ปล่อย 1 ใบ ผมเลยจัดการสอยมาทันที

จากนั้นก็ได้ข่าวดีจากคนไทยที่เดินทางไปถึงฮานอยก่อน ว่า ไทยทิคเก็ตมีตั๋วสำรองไว้อีกนิดหน่อย ผมจึงติดต่อขอซื้อ ถือว่าได้ตั๋วมาแบบโชคช่วยเลยรอบนี้

ไปดูบอลโลก รอบคัดเลือก ที่ฮานอย ทีมชาติ เวียดนาม พบ ทีมชาติไทย — *รอบนี้ใช้บริการสายการบินเจ้าถิ่น เวียดเจ็ท*

วันเดินทางผมออกจากไทยบ่าย 3 กว่าๆ ใช้เวลาเกือบ 2 ชั่วโมง ก็ไปลงที่สนามบิน Noi Bai ฮานอย เจ้าหน้าที่ด่านตรวจคนเข้าเมืองทำงานรวดเร็ว ช่องบริการเยอะ จึงไม่เสียเวลามาก ออกจากสนามบิน 6 โมงนิดๆ บอลเตะ 2 ทุ่ม

ด้วยความที่มีเสียงร่ำลือว่า เรียกแท็กซี่เวียดนามต้องระวัง เพราะส่วนใหญ่ไม่กดมิเตอร์ อีกทั้งมีลูกตุกติกเยอะ ผมเลยใช้บริการ Grab Car ซึ่งน่าจะเป็นทางเลือกที่ดีกว่า กดเรียกไม่เกิน 5 นาทีก็มารับถึงที่

สภาพการจราจรช่วงหัวค่ำในฮานอย แถมยังเป็นวันที่มีบอลเตะ รถติดไม่ต่างจากกรุงเทพฯเลยครับ จากสนามบินไปสนามฟุตบอล My Dinh ระยะทางประมาณ 30 กม. ใช้เวลาเกือบชั่วโมง กว่าจะถึง แรกๆรถก็วิ่งฉิวอยู่ มาติดแหง่กตอนถึงในเมือง

ผมให้รถไปส่งที่โรงแรม Crown Plaza West Hanoi เพราะต้องมารับตั๋วของจริงที่ทางเวียดนามออกให้ กับเจ้าหน้าที่ไทยทิคเก็ตเมเจอร์ อุปสรรคยังไม่จบเท่านี้ เจ้าหน้าที่ถูกโรงแรมไล่ออกไปข้างนอก ทั้งๆที่จุดรับตั๋วนัดกันที่ล็อบบี้

พี่เขาเล่าให้ฟังว่า ทางโรงแรมไม่อยากให้กองเชียร์ไทยมารวมตัวกันที่โรงแรม เนื่องจากนักเตะเวียดนามพักที่นี่นั่นเอง !!!

เมื่อได้ตั๋วบอลเรียบร้อย ผมกับเพื่อนเดินมุ่งหน้าไปสนาม My Dinh ซึ่งอยู่ใกล้ๆกับ Crown Plaza ตอนนั้นเหลือเวลาอีก 20 นาที ก่อนบอลจะคิกออฟ บรรยากาศรอบสนาม โกลาหล วุ่นวายสุดๆ ไปเลยครับ

กองเชียร์เอย มอเตอร์ไซค์เอย แม่ค้าหาบเร่แผงลอยขายอาหาร และอุปกรณ์เชียร์ คลาคล่ำ อลหม่านไปหมด คนเวียดนามเขาฟีเว่อร์กับฟุตบอลจริงๆ

คุณป้ากองเชียร์คนไทยที่ผมรู้จัก เล่าให้ฟังว่า แกไปถึงสนามตั้งแต่เย็นแล้ว มีแฟนบอลเวียดนามที่หาตั๋วดูบอลไม่ได้ เข้ามาขอซื้อให้ราคามา ประมาณใบละหมื่นบาท !!! แบบว่าขอเข้ามาข้างในให้ได้ก่อน แล้วค่อยปีนไปฝั่งเวียดนาม แต่ป้าแกไม่ขายนะครับ อุตส่าห์ตั้งใจบินมาดูแล้ว ถ้าเป็นผมเจอล่ะ ไม่แน่ ปล่อยไปตั้งแต่ 5 พันละ (ฮ่าๆๆ ล้อเล่นๆ)

กว่าจะฝ่าเข้าไปถึงในสนามได้ ซึ่งผมสะพายเป้เดินทางใบใหญ่พอสมควรมาด้วย ไม่ได้แวะฝากที่ไหน ไม่งั้นไม่ทัน ถือว่า ถึงจุดหมายปลายทาง แบบทุลักทุเลพอสมควร (ถ้าเป็นสนามอื่น ผมว่ากระเป๋าแบบนี้ ไม่น่าจะเข้าได้)

สนาม My Dinh จุคนได้ประมาณ 40,000 ที่นั่ง มีลู่วิ่งกั้น เป็นสนามกีฬาอเนกประสงค์ สภาพค่อนข้างเก่า วันนี้ Away Zone ของกองเชียร์ช้างศึกอยู่หลังโกลเลยครับ มีเสาธงชาติบังสายตาอีกต่างหาก

ผมไม่ชัวร์เรื่องตัวเลขนะครับ เท่าที่ประเมิณด้วยสายตาแฟนบอลไทยมี 2-3,000 คน อากาศดีครับ อุณหภูมิตอนนั้นประมาณ 20 องศาบวกลบนิดหน่อย เชียร์ไปเย็นสบาย

มุมมอง บรรยากาศ แบบนี้ ทำให้ผมนึกถึงเมื่อ 2-3 ปีก่อน ที่ตามทีมชาติไทยยุคซิโก้ไปเชียร์ที่ Saitama Stadium เกมนั้น “เจ้ามุ้ย” ธีรศิลป์ แดงดา ยิงจุดโทษไม่เข้าซะด้วย ภาพนั้นยังติดตาอยู่เลย

ส่วนตัวผมมาดูบอลที่เวียดนามเป็นครั้งแรก แม้ว่าแฟนบอลเจ้าถิ่นสนใจเกมนี้มาก แต่บรรยากาศการเชียร์ในสเตเดี้ยมไม่กระหึ่ม ข่มขวัญ และทำให้ผู้เล่นทีมชาติไทยต้องเสียสมาธิเลย

อาจจะออแกไนซ์กันไม่เก่ง (รึเปลา ?) เชียร์กันเรียบร้อยเกินคาด

พูดถึงความรู้สึก ณ ตรงนั้น ในส่วนกองเชียร์ช้างศึก ผมว่า สุดยอดมากครับ ถึงแม้เป็นคนส่วนน้อยในสนาม แต่ก็เชียร์กันสนุกตลอดทั้งเกม

ส่วนรูปเกมไม่ขอพูดถึงครับ ดูจากทางบ้านชัดกว่าเยอะ สำนักข่าว สื่อต่างๆก็ลงรายละเอียดได้ดีกว่าผมอยู่แล้วล่ะ

แดจาวู รึเปล่าก็ไม่รู้นะครับ ภาพที่ ธีรศิลป์ ยิงจุดโทษญี่ปุ่นพลาด มันเกิดขึ้นกับผมอีกแล้ว ที่วันนี้ “เจ้าอุ้ม” ธีราทร ซัดไม่เข้าเช่นกัน

จบเกมแบ่งแต้มกันไป แบบสมานฉันท์ เอาเป็นว่าต้องคอยให้กำลังใจกันต่อไป เหลืออีกตั้ง 3 นัด

ภายหลังเกมจบ นักเตะไทย และ อากิระ นิชิโนะ เฮดโค้ชเลือดอาทิตย์อุทัย เดินมาหลังโกลเพื่อขอบคุณแฟนบอลที่ตามไปเชียร์ถึงฮานอย เจ้าอุ้มยกมือไหว้ ขอโทษขอโพยที่พลาดไป

ขณะที่ผู้เล่นเวียดนาม จบเกมเดินเข้าห้องพักเลย ไม่สนใจกองเชียร์ตัวเอง จะว่าตรงๆ มารยาทนี่ต่างกับเด็กบ้านเราเยอะ

แฟนบอลเจ้าถิ่นทยอยออกไปเกือบหมดแล้ว ต่อมากองเชียร์ไทยออกสนามบ้าง หน้าสนามวุ่นวายไม่ต่างจากก่อนเริ่มเกม คนมหาศาล รถเยอะ และติดมาก สังเกตว่า มอเตอร์ไซค์รับจ้าง อย่าง Grab Bike ที่ฮานอยเพียบครับ วันนี้คงเป็นวันทำเงิน วิ่งไปมาวุ่นเลย

ส่วนผมหาร้านนั่งกินข้าว รอให้สถานการณ์บนท้องถนนคลี่คลาย สุดท้ายมาจบที่กิน เฝอ ข้างทางกับเพื่อนใหม่คนไทย ที่เพิ่งรู้จักกัน แล้วค่อยหา Grab Car กลับเข้าเมือง ซึ่งปาไปเกือบห้าทุ่มแล้ว

ผมพักย่าน Old Quarter ก่อนจะถึงโรงแรม ย่าน ทะเลสาบฮว่านเกี๋ยม เห็นมีการเตรียมปิดถนนฉลองด้วยนะ แต่เสียดายที่เจ้าถิ่นไม่ชนะ ไม่งั้นคืนนี้คงปิดเมืองฉลองยกใหญ่

เช็คอินเก็บกระเป๋าเสร็จ ผมรีบแจ้นเดินตระเวณ Ta Hien เบียร์สตรีท เลย กลัวร้านปิด พอไปถึงเจอคนไทยเยอะมาก ทั้งกองเชียร์ทั่วไป สื่อมวลชน แทบจะร้อยทั้งร้อยมาดูบอลกันครับ

สุดท้ายทักกันไปมา คุยถูกคอ เปิดโต๊ะใหญ่ นั่งดื่มเบียร์ท้องถิ่นกัน ยิ่งดึกยิ่งลื่น มารู้ตัวอีกทีเกือบเช้าเลยล่ะครับ ฮ่าๆๆๆ

รอบนี้ก็ถือเป็นอีกประสบการณ์หนึ่งในการออกไปเชียร์ ทีมชาติไทยในต่างแดน ส่วนตัวผมรู้สึกชอบมาก ได้ลุย ได้ฟีล ได้มิตรภาพจากเพื่อนใหม่ ขณะที่คนเวียดนามที่ผมเจอในทริปนี้นิสัยดี และตลอด 4 วัน 3 คืน ไม่มีโดนหลอกเลย

ไว้รอบหน้าทีมชาติไทยมีเตะต่างแดนอีก ก็จะไปลุยอีก ชักติดใจซะแล้ว

#ไปดูบอล